Februari 2021. De telefoon gaat.
Een paar minuten later. Ongeloof. Tranen. Boosheid. Verdriet. Wat is het leven wreed.
Nu, iets meer dan een jaar geleden, kwam mijn beste vriend Brûn om het leven bij een verkeersongeval.
Op de motor. Mijn lievelingsvoertuig. Mijn grootste plezier. Voortbewegen met een machine die je bestuurt en de machine jou.
Mijn werk. Verkeer. Verkeersveiligheid. Mensen iets leren waardoor ze elke keer na een rit weer thuiskomen.
En nu. Brûn. Dood. Hij is er niet meer. De tranen stromen weer over mijn wangen terwijl ik dit opschrijf.
Waarom doe ik dit?
En in dit jaar van verdriet en rouw ben ik intenser dan ooit bezig met mijn motorrijschool.
Ik stel me vaker dan ooit de vraag waarom ik dit doe.
En ik wéét waarom ik het doe.
Ik doe het omdat ik verschil kan maken. Verschil tussen leven en dood.Ik rijd vandaag achter een motorrijder nadat het licht op groen springt weg. Hij kijkt niet naar links of naar rechts. Gas er vol op.Ik mompel in mijn hoofd ‘mazzel, weer een keer goed gegaan’. In mijn hoofd het verhaal van Paul, die in de flank in de auto van zijn vader vol door een rood-rijder aangereden is en ontsnapt is aan de dood. Op de motor was het ‘klaar geweest’.
Ik doe het omdat ik met mijn lessen mensen laat nadenken over consequenties.Van de week rij ik met Hans op ring Amsterdam-Noord. Op de rechterrijstrook twee Landrovers heel dicht op elkaar. Twijfelachtig gedrag.Ik zeg ‘Hans, wil je hier écht achter zitten?’. Hans verplaatst en 2 seconden daarna klapt Landrover 2 bijna op Landrover 1 (buitenlands kenteken) die vol remt en alsnog over het puntstuk uitvoegt. Als Hans erachter was blijven zitten weet ik niet of hij had kunnen remmen.
Ik doe het omdat ik het remspoor van Brûn heb gezien. En ik op dezelfde plek, later heb geremd en gevoeld heb hoe moeilijk het was. Hij had geen schijn van kans.
Maar ik kan, hoe wrang, dit voorbeeld tegen iedereen vertellen. Hoe afstand houden jouw levensader is. En hoe het je redt.
Detlef noemt het altijd de zeepbel. En hij heeft gelijk. De zeepbel moet je heel houden.
Je rijdt in een zeepbel, iedereen wil’m lek prikken. Zorg dat ze dat niet kunnen.
Ode aan het leven
Ik was een half jaar voor de dood van Brûn bij hem. We reden heerlijk over de alpenpassen. Ik realiseerde me dat Brûn veel eerder zijn rijbewijs had en mij steeds lekker maakte. Ik haalde hem daarna met mijn vele kilometers ruimschoots in terwijl hij bezig was met muziek.
Ik realiseerde met dat ik Brûn met al mijn ervaring veel kon leren.
Dat zouden we de dag na onze alpenrit doen. Het regende die dag heel hard en we besloten naar muziek te luisteren en het in het voorjaar alsnog te doen.
Een voorjaar dat kwam. Maar zonder Brûn.
Wij, intimi, weten dat het Brûn zijn tijd was. En dat niets hem kon redden.
Elke dag stap ik weer op mijn grote vriend de motor. Elke dag word ik er blij van. Elke dag herinnert het mij aan de vrijheid. Aan het leven.
En dan besef ik me waarom ik dit doe. Het is mijn ode aan het leven.
Lieve Brûn, ik mis je.
Wát heb je dit trieste verhaal goed beschreven Robert.
En wat heb je de liefde maar ook het gevaar van motorrijden treffend weer gegeven. Ik voel je pijn en ben trots op je dat je door bent gegaan. Door gaan met onze passie en doorgaan met meer mensen veiliger op de weg te zetten.
Mooie kilometers nog samen met de bofkonten die zo slim zijn om met jou op pad te gaan!
Enjoy 👍
Dank je wel voor je lieve woorden Anke, het ontroert me.
Greetings! Very useful advice within this post! It is the little changes that produce the greatest changes. Many thanks for sharing!
Can I simply say what a relief to uncover somebody that truly understands what they are discussing over the internet. You certainly know how to bring an issue to light and make it important. A lot more people must look at this and understand this side of your story. I was surprised that you are not more popular given that you most certainly have the gift.